Na pewno to dobry początek, niezły turniej w naszym wykonaniu. Ciągle jednak jest dużo pracy przed nami, zarówno w obronie, jak i w ataku. I nie może nam się przytrafić taka utrata koncentracji, jak w ostatnim meczu. W czwartej kwarcie na za dużo pozwoliliśmy przeciwnikowi. Jest nad czym pracować, ale jeszcze mamy na to parę dni do początku ligi.

Hmm… Myślę, że nie. Na pewno te najlepsze mecze są jeszcze przed nami, bo nasza forma rośnie. Cały czas mocno trenujemy, dwa razy dziennie i będziemy grać jeszcze lepiej. Bo ciągle są rzeczy do poprawy - zarówno w defensywie, jak i w ataku. Zostały takie szczegóły, niuanse. Mamy wypracowane zagrywki, mamy system gry, ale trzeba to jeszcze udoskonalać.

Teraz liga ukraińska jest słabsza od polskiej. W obecnej sytuacji, jaka panuje na Ukrainie, to naprawdę dobrze, że w ogóle istnieje tam jeszcze koszykówka. Na pewno teraz łatwiej zostać mistrzem Ukrainy, niż wtedy, kiedy udało się to mnie, w barwach drużyny z Doniecka. Sytuacja, która panuje w regionie Donbasu - delikatnie mówiąc - nie sprzyja koszykówce. Wiele zespołów zniknęło w ogóle z mapy, w tym naprawdę najlepsze drużyny jak Mariupol czy Donieck. Dobrze, że liga w ogóle przetrwała.

Nie, nie, właśnie zmieniło się to niedawno. Gdy ja w barwach Doniecka zdobyłem mistrzostwo to dostaliśmy mistrzowskie pierścienie, ale już tego nie ma. Ja grałem w Yuzhnym dwa sezony i teraz, przy okazji turnieju, rozmawiałem z chłopakami z Khimika. Powiedzieli, że oni za mistrzostwo z ubiegłego sezonu pierścieni nie dostali.

Mam, mam, ale nie pamiętam, kiedy ostatni raz miałem go na palcu. Jakoś ostatnio nie było okazji.

W piłkę ręczną? W koszykówkę to oczywiście wiem, ale w ręczną… Wisła Płock?

No tak, piłka ręczna miała duży wpływ na moje życie. Przez moją mamę, Galynę Kovalenko. Ona uprawiała ten sport i ponad dwadzieścia lat temu przyjechała do Polski grać, w klubie JKS Jarosław. Później była trenerką, zdobyła nawet brązowy medal mistrzostw Polski. Ona mnie kreowała na piłkarza ręcznego, ukierunkowywała mnie na ten sport. Trenowałem już ze starszymi chłopakami, nawet trener Kroczek chciał mnie ściągnąć do siebie, do Szkoły Mistrzostwa Sportowego w Przemyślu. Zabiegał o to parę lat. Ale gdy zobaczyłem w telewizji mecze NBA… Decyzja nie mogła być inna.

Na początku owszem (śmiech).

Dokładnie tak! (śmiech) Mam nadzieję, że we Wrocławiu parę razy uda się zrobić jakiś fajny wsad.

Teraz, po ponad 10 latach kariery… Pewnie wybrałbym rzut za trzy. To jednak jeden punkt więcej dla drużyny.

Jeszcze dłużej trenera zna Kamil Chanas, bo wcześniej byli razem w Stelmecie Zielona Góra. Jednak rzeczywiście, pracowałem z trenerem Uvalinem w Wilkach Morskich Szczecin, ale tylko część sezonu, bo trener objął zespół w styczniu. Pierwszym meczem pod jego wodzą było zresztą spotkanie ze Śląskiem Wrocław.

Na pewno łączy ich to, że obaj są z Serbii i obaj lubią twardą obronę. Kładą duży nacisk na defensywę oraz dyscyplinę w drużynie, zwłaszcza na dyscyplinę na boisku. Według mnie są to bardzo podobni szkoleniowcy.

No nie, z zawodnikami wcześniej się nie znałem. Ale bardzo szybko złapaliśmy wspólny język. Ja mam taki charakter, że z łatwością łapie kontakt z ludźmi, nie mam problemu z nowymi kolegami w drużynie.

To prawda, gramy trochę, głównie w NBA.

No ja! (śmiech) Słyszałem, że Kamil Chanas też dobrze sobie radzi, jeszcze nie miałem okazji z nim grać, ale podobno jest dobry.

Najbardziej integrujemy się na podczas wyjazdów na mecze, w hotelach, w autobusie. Ja, jako najstarszy, dostałem od chłopaków „królewskie łoże”, czyli miejsce na tyle autobusu (śmiech).

Oczywiście, Kamil Chanas! Jest bezdyskusyjnym DJ’em, absolutnie nie spieram się z nim o to miano (śmiech).

Jest… fajna. Taka śmieszna, czasem hip-hop, czasem disco polo, wybiera dla nas różne kawałki. Non stop coś zmienia, nie ma jednego hitu, który leciałby na okrągło.

(śmiech) Oczywiście z pucharem za mistrzostwo!